Zeggen wat er in je omgaat. Laten zien wat je voelt. Voor jezelf omkomen. Het klinkt allemaal erg eenvoudig. En degenen die subassertief zijn, zullen deze adviezen al vaker gekregen hebben. Maar zodra de situatie zich voordoet worden de adviezen niet opgevolgd. Is de basis tot aanpassing van subassertief gedrag het boek 'Assertief op het werk'? Hoe assertief moeten Carola van Dijk en Hans Elbers dan wel niet te werk gaan om dat te bereiken via het geschreven woord?

Bedrijven bestaan bij de gratie van het leveren van producten en diensten waar behoefte aan is. Deze focus op producten en diensten leidt er helaas nog steeds vaak toe dat bedrijven vanuit een 'inside out' focus contact zoeken met de pers. 'Het gaat om onze kernactiviteit, dus het is interessant,' zo is de gedachte. Vervolgens is men verbaasd als het persbericht niet wordt geplaatst of als er geen journalisten komen op de persconferentie waar de productstrategie bekend wordt gemaakt. Waar gaat het mis? En hoe moet het dan wel? Daarover gaat het boek 'Public Relations. Planning en werkvelden' van Els van Betsbrugge.

Wanneer je de krant er op naslaat, zie je dat het veel mensen lukt hun opinie gepubliceerd te krijgen. Uit de ingezonden brieven blijkt dat gebrek aan feitelijke kennis niet voor iedereen een belemmering is om de redactie van hun mening kond te doen. Maar hoe komen 'gewone' burgers aan gedegen kennis op grond waarvan zij een onderbouwde mening kunnen vormen? De media vervullen hier een belangrijke rol in. Zij kunnen echter op hun beurt niet zonder de 'input' van inhoudsdeskundigen. Hoe kan een wetenschapper die vaak heel veel weet van weinig, effectief zijn in het ondersteunen van het maatschappelijk debat over onderwerpen die voor grote groepen relevant (kunnen) zijn? Huub ter Haar beantwoordt deze vraag in zijn boek 'Uw opinie in de krant'.

Zeg communicatie, en je zegt massamedia. Nou nee, zei massamedia, want met de komst van internet, sms, msn en mobiel bellen heeft zich een revolutie in de communicatie voorgedaan. Communicatie is vooral gericht op het binnenhalen van het ‘grootste’ marktaandeel. Ook al niet meer waar. Concepten als The Long Tail maken duidelijk dat ‘groot’ vele vormen kent. Gelukkig is het verder grosso modo bij het oude gebleven, dat wil zeggen: alles wat gebeurt tussen produceren tot consumeren. Of informeren en beïnvloeden. Voorlichten, omgaan met de media, presenteren, emotie, lichaamstaal zoals oogcontact, stilte en lawaai.

'Het

De centrale stelling in 'Hoera, het is weer maandag!' van Pim Elfferich is dat interne communicatie een zeer bepalende factor is voor de tevredenheid van medewerkers. Het boek begint met een overzicht van onderzoek naar arbeidsbeleving en enkele principes van tevredenheidonderzoek en interne communicatie. Elfferich citeert in dit hoofdstuk een treffende uitspraak van Erik De Haan: 'Interne communicatie is te belangrijk om over te laten aan de afdeling communicatie.' Daarna gaat het boek in op het belang van onderzoek naar medewerkertevredenheid en naar de factoren die deze tevredenheid kunnen verhogen. De rode draad in deze hoofdstukken is dat er vanuit het management te vaak zendergericht wordt gedacht. Wat vind ik dat mijn medewerkers moeten weten? In plaats van: wat willen mijn medewerkers eigenlijk weten? En wat interesseert hen? Het leeuwendeel van 'Hoera, het is weer maandag' bestaat uit zeven bedrijfscases waarin de werkelijkheid van alledag wordt beschreven.

Het fraai uitgegeven boek 'Modellen van C' dat in zeer heldere taal is beschreven, biedt de lezer 62 verrassende modellen op het gebied van strategische communicatie. Noël Slangen, directeur van het Belgische adviesbureau 'Groep C', biedt de lezer veel achtergrondinformatie en tips. De boodschap om goed te kunnen communiceren, kan niet voldoende benadrukt worden in een maatschappij waarin mensen per dag meer dan 1500 informatieprikkels krijgen. Het boek is bedoeld voor managers en decision makers die niet zo vertrouwd zijn met het vakgebied van strategische communicatie.

In mijn beleving wordt het woord communicatie te pas en vooral te onpas gebruikt. Bij veel problemen duikt het op als de veroorzaker ervan. Laten we meer of beter communiceren, is dan de oplossing. Er is dan dan weinig of niets opgelost, omdat maar weinig mensen beseffen wat communicatie wérkelijk inhoud. 'Het groot communicatie denkboek' van Susanne Piët geeft de lezer meer inzicht in vele vormen van communicatie. Doordat het de theorie staaft met voorbeelden en checklisten, is het bovendien een heel praktisch boek. Het zal voor mij als een naslagwerk in mijn werkomgeving een plaats krijgen.

Als rechtgeaard en, in mijn ogen, ervaren professional was ik erg benieuwd naar het boekje 'Gesprekskunst voor professionals. Zou ik nog wat van kunnen leren uit een boekje dat van kaft tot kaft slechts 96 bladzijden telt? Het antwoord is: jazeker! 

Over communicatie in het algemeen en organisatiecommunicatie in het bijzonder is in de loop der jaren al veel gepubliceerd, maar de hbo'er die niet getentamineerd is over Michels' 'Basisboek Communicatie' heeft het zich tijdens zijn studie waarschijnlijk onnodig moeilijk gemaakt. Dat wil zeggen, als hij zich in dit vakgebied wilde bekwamen.