Waarom blijft grensoverschrijdend gedrag zo vaak onbesproken? In ‘Doorbreek de lieve vrede op de werkvloer’ fileert Ludo Verstraete het verschijnsel kunstmatige harmonie: het zwijgen om de lieve vrede te bewaren. Een stille vijand van mens en organisatie, stelt hij. In zijn recensie gaat Teun van Aken erop in.

De ene AI-tool lijkt de andere in snelheid en belofte te overtreffen. Maar hoe maak je kunstmatige intelligentie echt tot een vast onderdeel van je werkdag? In haar boek presenteert Sanne Cornelissen een praktische methode om AI stap voor stap te integreren. In haar recensie vertelt Irene Keur erover.

Met ‘De spreeuwenzwerm’ laat Patricia Braat overtuigend zien dat een verandering bij jezelf kan starten, waarna je anderen kunt meenemen, als een spreeuwenzwerm die groter wordt. Haar jarenlange ervaring met veranderprocessen leerde haar dat een verandering van onderaf, uit mensen zelf, de meeste kans van slagen heeft. In zeven lessen laat ze zien hoe je jouw veranderkracht kunt versterken en invloed kunt laten groeien.

Waarom komt oorlog steeds terug, ondanks onze lessen uit het verleden? In zijn boek ‘Waarom dit niet de laatste oorlog is’ onderzoekt Koert Debeuf de psychologische wortels van internationale conflicten en laat hij zien hoe collectieve trauma’s en gekrenkte trots oorlogen blijven voeden. In zijn recensie gaat Charles Engelen in op Debeufs confronterende analyse.

Adam Smith wordt vaak gezien als de vader van het kapitalisme, maar zijn morele denkwereld is minstens zo interessant. In ‘Het feilbare geweten’ voert Edgar Karssing een denkbeeldige dialoog met Smith over ethiek in beroep en bedrijf. In zijn recensie gaat Rogier van der Wal in op de kracht van deze benadering.

Ik stond in een studio om video’s op te nemen over managers en hun communicatie. Eén van de video’s begon ik met het vertellen over de uitdaging van managers vandaag de dag. De belangrijkste uitdaging: krachtig leiding en richting geven met ruimte voor de autonomie van de medewerker. Klinkt als een paradox toch? En dat is waar ‘De kunst van niet kiezen’ over gaat.

In ‘Superluisteren’ onderzoekt Franka Rolvink Couzy hoe je met gerichte aandacht en openheid echt luistert naar de ander. Ze combineert praktijkvoorbeelden, reflecties en inzichten tot een toegankelijke gids over een alledaagse, maar vaak onderschatte vaardigheid. Stijn de Wilde bespreekt in zijn recensie de kracht en praktische toepasbaarheid van het boek.

Juffrouw Amalia, een brave en nog steeds gelovige schooljuf, praat regelmatig met Jezus aan het kruis. Maar ze zijn het steeds minder vaak eens, nu Amalia zich ontfermd heeft over Eliza en haar broertje Krekel.

De term AI Agent kan voor veel managers een reden zijn om dit boek meteen terzijde te leggen. Dat zou een gemiste kans zijn. Het gaat dan wel over een term uit de informatica, maar die slaat vooral op het alledaagse werk. AI Agents zijn intelligente digitale assistenten die professionals en managers veel werk uit handen gaan nemen.

In ‘Wijsheid’ onderzoekt Paul Verhaeghe hoe kennis, macht en ethiek met elkaar verweven zijn. Peter de Roode bespreekt hoe dit scherpe pleidooi voor nuance en contextuele wijsheid een onmisbaar tegengeluid biedt in een samenleving die steeds meer op data en controle vertrouwt.

Vincent Karremans laat in ‘Student entrepreneur’ zien hoe je als student, zonder ervaring of startkapitaal, een succesvol bedrijf kunt bouwen. In zijn recensie deelt Peter Vermeulen hoe het boek inspirerende praktijkvoorbeelden en waardevolle inzichten biedt, ook voor startende ondernemers.

Veel organisaties weten dat de AI Act in 2026 van kracht wordt, maar hebben geen idee waar te beginnen. Het boek ‘Grip op de AI Act’, geschreven door vier Privacy Management adviseurs, biedt een praktische en begrijpelijke eerste stap richting AI compliance. In deze recensie vertelt Susan Boonman hoe het boek helpt bij het opzetten van een AI roadmap.

Luisteren lijkt vanzelfsprekend, maar is het zelden. In Superluisteren laat Franka Rolvink Couzy zien hoe vaak we onszelf daarin overschatten – en wat er mogelijk wordt als we écht leren luisteren. In haar boek verbindt ze luistervaardigheid aan organisatieverandering, communicatie en zelfs spiritualiteit. In zijn recensie licht Hans de Witte van Mierlé toe hoe dat uitpakt.

Wanneer is de laatste keer dat jij iemand hoorde zeggen: ‘Ik ga zo eens even lekker vergaderen’? Als het aan Bart Groenewoud en Ernst van Dam ligt, komt daar verandering in. Met ‘Vergader jezelf gelukkig’ gidsen ze ons naar een blije vergadertoekomst.

Eline Splinter schreef met ‘Ligt het aan mij, of hoe zit het?’ een origineel werk over persoonlijke en professionele ontwikkeling, en ze koos daarvoor een verhalende vorm die meteen opvalt. Geen droge theorie, geen afvinklijstjes of managementtaal – maar een romanachtig zelfhulpboek, waarin je als lezer wordt meegenomen in het leven van Hugo.

Tim Kieft schreef met ‘No nonsense projectmanagement – Voor managers en ondernemers die het graag simpel houden’ een verfrissend en toegankelijk boek. Hij rekent af met ingewikkelde projectmanagementtermen en jargon – of, zoals hij het zelf noemt, ‘bullshittermen’.

In ‘Als alle breinen leren’ benadrukt Saskia Schepers hoe belangrijk het is om neurodiversiteit niet als beperking te zien, maar als verrijking voor de schoolomgeving. Met praktische checklijsten, breinprofielen en herkenbare voorbeelden biedt ze ouders, kinderen en docenten handvatten om alle breinen optimaal tot leren te brengen. In haar recensie legt Ria van Dinteren uit hoe dit boek een brug slaat tussen theorie en praktijk.

Aan de hand van meer en minder bekende complottheorieën analyseren Lisa Loeb en Daniel Paarlberg hoe zo’n theorie in elkaar zit. En vooral wat er nodig is om een complottheorie geloofwaardig te maken. De auteurs maken van ‘Dit kan geen toeval zijn’ een lesboek om je eigen complottheorie te ontwerpen.

Hoe herken je een cyberaanval voordat het te laat is? In ‘Gehackt, wat nu?’ laat Nathalie Claes zien hoe menselijk gedrag vaak de zwakste schakel is – en hoe organisaties daar weerbaarder tegen kunnen worden. Jan Hoogstra las het boek en deelt zijn bevindingen.

Wat als leidinggeven niet draait om het maken van keuzes, maar juist om het durven laten? In ‘De kunst van niet kiezen’ laat Danny Mullenders zien hoe leidinggevenden ruimte kunnen scheppen voor inzicht en groei door niet direct te sturen. In zijn recensie deelt Eric van Arendonk zijn inzichten.