Lichte schaamte neemt beslag van de groep, maar gelukkig wordt dat snel overboord gegooid. Ze spelen erop los en na vier uur zijn ze moe, maar voldaan. Het was een leuke én productieve dag. Geheel tegen de verwachting in. ‘Bijzonder dat je met spelen zoveel resultaat kunt boeken en in zo'n korte tijd!', aldus de deelnemers.
Wat is het toch dat we ons niet meer kunnen overgeven aan spel buiten het reguliere speelveld, of helemaal niet meer spelen? En dat we spel voortdurend onderwaarderen en toedichten aan kinderen?
Het is een vraag die bij me blijft fascineren. Dat is tweeledig, enerzijds omdat ik nieuwsgierig ben naar drijfveren van anderen, anderzijds omdat ik heb ervaren wat het kost als je niet meer speelt. Gelukkig heb ik ook ervaren wat het oplevert als je wel weer gaat spelen.
Acht jaar geleden werkte ik bij een geliefd bedrijf om voor te werken, en had daar een functie waar veel mensen me om benijdden. Maar voor mij was het dat niet. Ik verloor energie, maar had dat niet in de gaten. Ik ging maar door en door, compleet grenzeloos. Op een gegeven moment was de koek op en viel ik uit.
Naast dat ik mezelf een enorme loser vond, schaamde ik me diep omdat ik uit was gevallen. Dat paste niet bij mij, vond ik. Ik had geen idee hoe dit ooit weer goed zou kunnen komen. Een lijstje met honderd-en-nog-wat leuke dingen om te doen voor volwassenen bleek het omkeerpunt. Pas nadat ik mezelf weer overgaf aan spel, ging het langzaamaan beter met me. Dat was het begin van mijn eigen zoektocht naar wat spel kan toevoegen aan het (werkende) leven.
Buutvrij is een klein verhaal, persoonlijk, het is mijn verhaal, maar ook een verhaal dat ongetwijfeld herkenbaar is voor velen. In deze tijd waar we zoveel informatie en keuzes op ons afgevuurd krijgen, waarin alles mogelijk lijkt, is het schier onmogelijk om je eigen koers te blijven varen.
Spel kan hierbij helpen. Mijn overtuiging is dat hoe we spelen, veel inzicht geeft in wat iemand nodig heeft om tevreden en blij door het leven te navigeren. Ik probeer dat in Buutvrij toe te lichten. Daarvoor is het handig om te weten wat spelen precies is. Spelen is namelijk zeer persoonlijk. Wat voor de ene persoon een spel is, kan voor de andere persoon een kwelling zijn. Spelpersoonlijkheden zijn hulpmiddelen om de verschillende typen spelers te herkennen, ook de speler in jezelf. Spelen is, naast dat het een vehikel is om leren te stimuleren, ook gewoon leuk. Soms lukt spelen niet als er te weinig speelruimte is of je te weinig speelruimte neemt. Maar hoe doe je dat? Buutvrij sluit af met een aantal voorbeelden in de werkpraktijk.
Mijn bescheiden hoop is dat ik de lezer verleid om weer eens wat vaker te spelen. En niet alleen op het voetbalveld, maar juist ook op het werk.