‘Beet’ is prachtig geschreven. Je voelt aan elke pagina dat het verhaal op eigen ervaringen en eigen emoties is gebaseerd. Wanneer je het lezen van ‘Beet’ hebt voltooid, dan zit je hoogstwaarschijnlijk – net als ik – met een dikke keel naar de achterflap te staren en ik kan je zeggen, dat heb ik niet snel!
‘Behoedzaam kneep Elise de vloeibare zeep uit de tube en smeerde die op haar washand. Met ruwe halen schrobde ze de restanten van het bos van haar lijf. De teek in haar lies boorde zich met zijn kop dieper in haar huid om de kracht van de washand te weerstaan. De dikke badstof waarmee ze haar hand omhulde, belette haar om de onregelmatigheid op haar huid te voelen.’
Dat Scholten kan schrijven weten we al door de thrillers die deze auteur eerder schreef. ‘Beet’ is echter van een geheel ander genre. Prachtig, ingetogen en verzorgd. ‘Dan sluit ik de deur achter mij en ik loop terug naar mijn fiets op de Brink. De regendruppels die mijn gezicht verkoelen, merk ik niet op. Diep in gedachten verzonken fiets ik naar huis. In mijn buik wordt volop gefladderd. Niet alleen het kleine meisje dat groeit in mijn schoot en levendig laat merken dat ze bestaat, maar ook de vlinders worden sterker. Mijn nieuwe leven is begonnen, mijn leven met Elise.’
De immense steun die Marjolein krijgt van Elise, wanneer zij haar baby dood ter wereld brengt, verdiept hun liefde voor elkaar. Wanneer Marjolein opnieuw zwanger blijkt te zijn, kunnen Marjolein en Elise hun geluk niet op. Dan echter openbaart de ziekte van Lyme, waar Elise al enkele jaren mee kampt, zich opnieuw bij Elise… ‘Er is iets wat je over mij moet weten, Marjolijn, zegt Elise met een serieuze ondertoon in haar stem. Haar hoofd ligt op mijn bovenarm. Een onbestemd gevoel bekruipt me en ik zet mij schap voor wat ze gaat zeggen. Ik ben ziek, zegt te terneergeslagen. Chronisch ziek.’ Mooi en vermeldenswaardig detail is overigens dat, van elk verkocht boek, er een 1 euro naar de Nederlandse Vereniging voor Lymepatiënten gaat.