Vijf dagen voor haar gekozen sterfdag, komt haar oudste zoon Kest uit Indonesië om afscheid te nemen. Kest worstelt met een schuldgevoel over het feit dat hij het zijn moeder, als kind, niet gemakkelijk heeft gemaakt. Gevoelens en emoties waren echter altijd lastig bespreekbaar in het Brabantse gezin. Nu, op de valreep van het afscheid wil Kest zijn moeder nog zoveel zeggen en vragen.
‘Buiten naast de voordeur hing een sleutelkastje en wie de code ervan kende, kon dat ding openen en de voordeursleutel eruit halen. Alle verpleegkundigen die haar om beurten verzorgden kenden die code. Ergo, achter een voordeur met zo’n kastje huist iemand die kuisversleten, doodziek danwel afleggens klaar is.’
Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik even moest ‘wennen’ aan het Brabantse dialect en woordgebruik. Dat duurde echter maar kort. Het verhaal dat Van Hassel vertelt is namelijk zo puur en ontroerend dat willekeurig welk dialect niet langer van belang is. Het zuivere en eerlijke verhaal over Anna en haar zoon Kest zal herkenbaar zijn voor heel veel lezers en hen waarschijnlijk nog dieper raken dan diegene die niet in een vergelijkbare situatie hebben verkeerd.
‘Sinds ik ziek ben en te horen heb gekregen dat ik eraan zal gaan, ben ik lange tijd heel kwaad geweest van binnen. In het begin was ik kwaad op iedereen, maar na verloop van tijd besefte ik dat ik alleen maar kwaad op mezelf mocht zijn, want ik heb het zelf allemaal laten gebeuren.’
De worsteling van Kest is bijna tastbaar en je krijgt de neiging om moeder en zoon te helpen hun emoties bloot te leggen voor elkaar. Je wilt als lezer maar een ding en dat is dat de twee elkaar ‘vinden’ voor het te laat is.
Van Hassel ziet ook kans om het onderwerp euthanasie respectvol voor het voetlicht te brengen. Voor velen een gevoelig onderwerp, maar door de wijze waarop Van Hassel ermee omgaat, wordt het wellicht voor een aantal mensen een bespreekbaar issue en alleen dat verdient al respect.
‘Is het goed geweest of is het genoeg geweest? vroeg ik haar. Ik schrok van mezelf, voelde weer mijn hart in mijn strot stoempen, maar het was eruit. Zomaar ineens er lompweg uitgeflapt. Weer volgde een diepe zucht en ze wendde haar gezicht van me af, naar het venster. Aan het ritme waarmee haar handen, die nog steeds met ineengevouwen vingers op haar buik lagen, op en neer gingen, zag ik dat ze sneller was gaan ademen.’
Kortom, een ontroerend, diep rakend en aangrijpend autobiografisch verhaal, waarmee Van Hassel indruk maakt als debutant.