‘Als bakzeil haalt straal ik mijn kiel en zal verhalen
Over al het groen dat was, en al het blauw dat zal.
Hij verboog de stilte op zijn gemak naar haar stem,
Die hij alleen wilde horen in haar luisterrijk gewaad.’
Bij elk gedicht denk je als lezer in eerste instantie ‘wat bedoelt Rikmans te zeggen? Wat wil hij overbrengen?’ Uiterst intrigerend en soms wat duister. Duister omdat menig lezer bij de eerste keer lezen de intentie niet zal doorhebben. Dat intrigeert en je leest nogmaals en nogmaals.
‘Verbroken stille stem spreek noch zwijgt,
neemt alles wat het krijgt.
Tot en met niets erbij
verzadigd, met het kleinste versierd.’
Langzaam daalt het besef in en blijf je als lezer met een gevoel van euforie achter. Het is je gelukt niet alleen te zoeken naar betekenis, maar je gevoel in te schakelen en je intuïtie te volgen. Je hebt de emotie óf de waarneming achter de fraaie woordcombinatie te pakken!
De beelden die Rikmans in ‘Binnentijd’ oproept zijn schijnbaar vanzelfsprekend, dat is echter slechts bedrieglijke schijn. Wie niet zoekt naar betekenis maar naar intuïtie weet waarom.
De creatieve wijze waarop Rikmans met woorden ‘speelt’ en die construeert tot een gedicht grenst aan het meesterlijke..
Tenslotte:
‘Zalig zijn de simpelen, de rest is geniaal.’