In 'De winst van vrede' werpen Bais en Huijser licht op de gecompliceerde verhoudingen tussen multinationals, niet-gouvermentele organisaties zoals Amnesty International en landen die opkrabbelen uit een oorlogs- of andere crisisituatie. Multinationals staan vaak in een kwaad daglicht om hun activiteiten in conflictgebieden; vaak onterecht.
Directeur Birma van Premier Oil: "Iedereen vindt dat bedrijven hun invloed moeten aanwenden bij overheden. Maar in Azië kost het veel tijd om vertrouwen te winnen."
ING-directeur: "Je kunt in Afghanistan niet dezelfde ethische normen voor zakendoen hanteren als in Nederland. In een land met zo'n achterstand maak je pragmatisch gebruik van de mogelijkheden in de machtsstructuur."
Oud-directeur Heineken in Centraal-Afrika: "Als de wereld niet accepteert dat we in Afrika zijn om geld te verdienen, is dat het toppunt van racisme!"
Hoe kunnen ethisch opererende multinationals in conflictgebieden bijdragen aan stabiliteit en vrede? De auteurs interviewden managers in 'moeilijke' landen als Rwanda, Afghanistan en Birma over hun aanpak. Twee zaken springen in het oog. Ten eerste staan multinationals in conflictgebieden voor dilemma's waarin cultuurverschillen een grote rol spelen. Wie daaraan voorbijgaat is in het gunstigste geval ineffectief en met een beetje pech zelf een bron van nieuwe conflicten. Ten tweede blijkt dat ethisch juiste besluiten niet onbetwistbaar leiden tot ethisch juiste resultaten.
Beide zaken zorgen voor grote spanningen tussen non-profitorganisaties en bedrijven, terwijl zij elkaar juist in conflictgebieden steeds vaker nodig hebben. Toch tekent zich een nieuwe trend af waarin multinationals hun core business succesvol inzetten voor verbetering van bestuur, mensenrechten en welvaart.
